Onbir

Az önce tesadüfen buldum bu fotoyu.Bulur bulmaz da farkettim.Hayalimdeki evdi bu.Caddesini sokağını bilirdim de neye benzediğini hiç bilmiyordum.O yüzden buraya koymaya karar verdim. Hani bazı acılar vardır ya sizi işinizden gücünüzden alıkoymaz, ağlatmaz.Ama kalbinizde bi iğne vardır sanki, nefes aldıkça kaburganıza batan bişeyler.Bu da öyle.

Bana sıklıkla "sen de hiç çabalamıyorsun" derler jeremy.Tanısan sen de derdin. Bütün çabamı burası için harcadığımdandır belki.Bugün ne kadar eziliyorsam,Ankara dışında bi yerde yaşıyorsam, o görkemli kibrimin cahil ukalalığıyla paspas haline gelmesine sesim çıkmıyorsa;11 yıl boyunca şurası için çabalıyıp dünyanın geri kalanını unuttuğum içindir.Hawking gibi yaşamaya bile razıydım biliyor musun, öyle sadece gözlerimi oynatarak bütün gün balkonda yaşıyormuş gibi yapmaya bile razıydım. Son dileğimdi.

Şimdi hep iyiliğimi isteyen, iyi olmadığımda çirkinliğini hayatıma boca eden güzel insanlar var etrafımda.Hala yalan söylüyorlar bana, yalan söylediklerini bildiğimi bilerek söylüyorlar yine de inanmamı istiyorlar.Bana hayattan bahsediyorlar jeremy, öldüğümü göre göre yapıyorlar bunu. Hayatta hiç bi zaman o kadar zalim olamayacağım için üzülsem mi sevinsem mi bilmiyorum. Bigün gittiğimde şaşkın şaşkın daha şimdi burdaydı diyecekler.Bok burdaydım demeyi çok isterdim.Benim yerime sen söylersin jeremy.