Bin

Bir keresinde çok... çok.... çok güzel bir kadın "derdini senin kadar iyi anlatabilen bir insan herşeyi başarabilir "demişti.Çok üzülmüştüm çünkü beni hiç anlamamıştı. Herşeyin çözümü basitti aslında. Kendine büyük bir yalan bulup ömrün boyunca ona tutunacaktın, herkese duymak istediklerini söyleyecektin. Sonrası kendiliğinden geliyordu.

Bunu başaramadığım için belki çok yalnızlık çektim.Kimseyle ortak bir hayal kuramadım mesela, bazen ben çok gerçekçiydim.bazen derdimi iyi anlatamadım.Beni en çok iğrendiren şey aynı zamanda en çok gıpta ettiğim şey oluverdi.

Şimdi biliyorum.Hangi yol nereye çıkar görüyorum.Bunu görebilmek uzun zamanımı aldı.Gözlerim keskinleştikçe ayaklarımda yol yürüyecek hal kalmadı.Sağ kolunu kaybeden birinin sol kolunun güçlenmesi gibi.Bacaklarım zayıfladıkça gözlerim güçlendi ya da tam tersi.

Ve ne yazık ki insan sosyal olmak zorunda kalan bir hayvan.Bana kalsa bi dağ başını yeğlerdim, gece bekçisi ya da kilise zangoçu.Şimdi mecburen girdiğim her toplulukta,bulunduğum her yerde sırtaran, ne onlardan olabilen ne başını alıp gidebilen haliyle ne yapacağını bilmeyen, çabaladıkça batan, battıkça daha da göze batan bir halde bitmeyen bir sarmalın içinde sürüklenip gidiyorum.
Huysuzluğumun,aksiliğimin,bırak bardağın boş tarafını bardağı görmeyişimin sorun olacağını hayatımın büyük kısmının bu şekilde geçeceğini az çok tahmin etmiş olsam da böyle bir tecrit haline bürüneceğini hesap etmemiştim.Ben bile o kadar kötümser değildim.
O kıssadaki gibi:Babanın elinde bıçak,ferman Tanrı'dan... Boynunu uzatmayıp da ne yapıcaksın İsmail! der gibi.Vefakat gökten bi koç inmedi jeremy.

Bu arada bu bininci yazı, her zaman bin olunca bırakıcam derdim vazgeçtim.Ölene kadar yazıcam.