///

Birileri seni hep hayata hazırlıyor ve o kadar iştahlı yapıyor ki bunu bi halt var sanıp sen de kendini hayata hazırlıyorsun.Sonra bir bakıyorsun ki hiç gereği yokmuş.Belki yüz kez türkçe-edebiyat-edebi metinler-kompozisyon başlıkları altında sınava girdin ve şimdi 450 kelimeyle kurduğun 40 ayrı cümle bir ömür sana yetecek ve fazlasını kimse istemeyecek.Çok çetrefilli geçecek sandığın şey basitlikten öteye gitmeyecek.Herkes senden basit bir hayat ister.Ve onların hayatını basitleştirmeni.Tanrı senden basit bi kul olmanı ister. Ve kafanı ne kadar karmaşayla doldurursan doldur,kimse hayatını başka bi hale getirmene izin vermeyecek.Ne güzel olurdu oysa kontrolsüz bi mahvoluş, kaybedicek bişey kalmadığında başlar belki hayat.Ama kimse sana yeniden başlama hakkını vermeyecek.İnsan sosyal bi hayvan,sosyal olmadığı zamanlarda bile onu sosyalin içine aldıklarını kabul etmek zorunda kalan bi hayvan.Ve her hayvan başka bir hayvana yemek olmak zorunda.

Bugün burda gençten bi çocuk kendini astı. Evliydi,işligüçlüydü,sağlıklıydı, çok para etmese de bi arabası ve babadan kalma bi evi vardı.Herkes ne derdi varmış acaba diye hayret edebilecek gücü buldu bu sayede. Ondan beklenilen hayat için gerekli herşey varken kendini asmak mutlaka anlaşılmaz olmalıydı.Ben tanrı olsaydım sadece intihar edecek gücü kendinde bulanları cennete alırdım ve en çok benden korkanları kendime uzakta tutardım.Ben tanrı değilim Allahtan.Yaklaşık 11 milyar insan, bu kadar insan içinden bi tanrı çıkaramadan kıyamete varacak olmamız ne yazık.

Birileri seni hep aynı hayata hazırlıyor.40 cümle,90 model araba,taksit taksit ev,furkan diye oğlan elif diye kız, maaşı olan eş,sonra 45 yıl hep aynı gün.Kimseye dikey ve yatay mutsuzluktan bahsedemeden ölmeye koşanlar çıkar arada.Şaşmak zorunda kalırsın.İki monolog bi diyalog etmez vesselam.Sahi niye yaşarsın?