Bir Ölme Biçimi Olarak Yaşamak

Sana bir sır vereyim Kemalettin,

Uzun zamanlardan beri işten eve dönüp eğimli odamdaki yamuk kanepeye bacaklarımı uzatıyorum.Sonra saatimi çıkartıp,kanepenin üstüne bırakıyorum ve saat duvara doğru kaymaya başlıyor.Duvar olmasa yere düşecek. Çünkü yerçekimi diye bişey var Kemalettin; yer, gerçekten de çekiyor insanı.Hatta ben: yüksek bi yerdeyken aşağı bakamayan insanların, düşmekten değil de düşmeyi istemekten korktuklarını düşünmüşümdür hep. Zavallı saatimin de yapabileceği hiçbir şey yok.Bu anlattığım şey toplasan 3 saniye falan sürüyor ama bana kalırsa günümün tek anlamlı zamanı bu 3 saniye.Kalan zamanlarda sanırım anlamsız eylemlerde bulunuyorum.

Geçen gün şeker kavanozunu açmaya çalışırken bir miktar şeker halının üstüne döküldü mesela.Ben de  -nedense- kavanozda kalan şekerin hepsini halının üstüne boca ettim.Şekeri hayatından çıkarmak her zaman sağlıklı bir adım olarak algılanmamalı sanırım.Sonra Kemalettin yine geçen mutfak tezgahının üstünde duran bardağı az kalsın kırıyordum, elim çarptı neyse tam yere düşecekken yakaladım.Sonra -nedense- saçma geldi bardağın kırılmamış olması onu da yere fırlattım.Şekerle birlikte hala ordalar ve sanırım asıl eğlence mutfağa terlikle girmem gerektiğini unuttuğum zaman ortaya çıkacak.

Yine geçende Kemalettin anladım ki insanın zaman algısı ortadan kaybolduğunda cümlelerin başına hep "geçende" geliyor.Geçmediğinden aslında hep.Özne ölmüş, öznenin geçiremediği zamanların mirasını hep bu "geçende" adlı yavşak kelime yiyor.

Sonra?

Ne garip di mi Kemalettin,nedense hep bir "sonra"nın olacağını düşünüyoruz.Sonrası hep aynı.