Tanrım ne kadar bedbahtım

Bunu kendime yazıyorum okumazsanız hiçbir şey kaybetmezsiniz hatta okumayın.Okumayın denilen bir yazıyı okumak da ne keyifli olur derseniz ilerleyen satırlarda pişman olursunuz.Hala mı okuyorsunuz peki,ama aramızda kalsın.Bloga hep şebekçe şeyler yazıyorum.Önceleri rahat yazardım çünkü kimse okumuyordu.Şimdi okuyan var,o yüzden hep şebekçe şeyler yazıyorum.Eskiden günlük tutardım.Hiç de okumazdım.Yıllar sonra bir gün baktım ki hep aynı şeyi yazmışım.Hepsini attım.Sonra odamda bir duvar vardı benim gidip konuştuğum(hehe) orası da eşyalardan iptal oldu.Tanrı dersen ben tanrıdan bahsetmekten hoşlanmam.Tanrı benim için hep bir ergenlik mevzusu olmuştur.15 yaşında ya seversin ya sevmezsin.Tanrının da benimle ilgili olduğunu düşünmedim bugüne kadar.Yani 6 milyar insandan biriyim beni niye sevsin ya da niye nefret etsin diye düşünmüşümdür.Arkadaşlarımın hepsi ya okumaya ya çalışmaya gittiklerinden o kısım da eksik.Yani benim içimi dökmem lazım,dökecek de burdan başka yer yok sizde okuyacaksınız sanırım.He he öyle deyip geçin.Fazla ciddiye almayın bu tür yazıları.İnsan böylesine tecrit olunca çok fazla kendine dönüyor.Hani rönesans döneminde adamın birine bir şapelin içini süsleme işini vermişler adam 1 seneden fazla şapelden hiç çıkmadan çalışmış.Sonra bir bakmışlar ki resimler berbat.Adam resimlerden başka bir şeyle ilgilenmeyince perspektifi falan yitirmiş,orantısını kaybetmiş.Ben de kendimle ilgili aynı korkuyu taşıyorum.Nasıl yırtacağımı da bilmiyorum açıkçası.İşin tuhaf yanı ne istediğimi de bilmiyorum.Yani 25 yaşına gelmişsin.Daha kpss'ye giricen 90 alıcan sonra kurum sınavına giricen 80 alıcan mülakata giricen torpil bulucan işe giricen,bir sene kadroya geçmek için uğraşıcan sonra askere gitcen sonra da ölürüm zaten.Ölme eşşeğim ölme.Ben öyle hırslı bir adam olamadım ki hiçbir zaman,çok da istemiştim olmayı ama malzeme bu.Yani 30 yaşında amerikan kültürde ingilizce öğrenicek bir adam değilim ben.Geleceğimi görmek zor değil, ama o gelecek benim 15 yaşında cehennem diye tarif ettiğim şey ama yapacak bir şey de yok.Argoda bunun tabiri çok güzel de yazmayayım şimdi.Hayattaki herşeyi bir tek şarta bağlamak sonra da haliyle gerçekleşmeyince öyle salak gibi kalmak çok kötü.Daha da kötüsü bunlar dert falan değil ki.Bu ülkede açlıktan kırılan insanlar var,zorla evlendirilen,işsiz güçsüz dolaşan...Lan benimkisi dert falan değil.Zaten benim canımı sıkan da bu kadar kırılgan olmam.Hani böyle şurdan kalk şuraya otur desen "gayri dayanamam ben bu hasrete diye" ağlamaya başlayan 14lük kızlar olur ya,tek fark bende ağlama yeteneği yok.Kendimden çok sıkıldım ben ya(biz de sıkıldık demeye kalkmayın okumayın diye uyardım)ama ne olmak istediğim konusunda nasıl bişey olmak istediğim konusunda ve cidden değişmek istemem konusunda tereddütlerim var.Lanet olsun ben hala aşığım ya,hala o yok diye hayatın bir anlamı olmadığını düşünüyorum.Hala kendimi sırf onu kaybettiğim için cezalandırmaya çalışıyorum.Hala kendimi iyi olan hiçbir şeye layık görmüyorum.Unutamamak dediğiniz şey acizliğin başka bir tabiridir ve ben nerdeyse bu acizlikle gurur duyacak kadar salağım.Bu durum için yapabilecek hiçbir şey yok.(Hasta tedaviyi kabul etmiyor/peki hastayı ikna etsek/aa söylemeyi unuttum hastalığın tedavisi yok)Mızmız çocuk çilekli dondurma alınmadığı için ağlıyor,en sevmediğim yazı türünü yazmış oldum.Buraya kadar okuduysanız,üstünde durmayın derim.Yazdım bitti işte.