amaaan

topraktan bedene can veren allah,bana da yaşama hevesini ver.bugünlerde en favori sözüm bu depresyonum mu geliyor diyeceğim ama hiç sırası değil ki!eskiden kafam bozuk olduğunda kafayı bulurdum,ayıldığımda düzelmiş olurdum ya da ayılıp ayılmadığımı umursamayacak kadar boş vermiş artık fayda etmiyor ki o "artık" uzunca bir süreyi kapsıyor.blogları gezerken arkadaşın biri dip boyası gelen kızları sayardım diye bir cümle kurmuş ki bunu ben de yapardım üstelik bunu dünyada yapan tek kişi olduğumu düşünmek büyük bir haz verirdi bana.başkaları da varmış sevinsem mi üzülsem mi bilmiyorum.bak şimdi dertleri zevk edindim bende neşe arar şarkısı çalıyor ki zannımca(bu kelimeyi ilk kullanışım yaşasın) benim müzik listemde bir sorun var.aslında bu hal lisede çok olurdu sebebini bilmediğin bir tiksinti,yapılıcak her işin başında,ortasında,sonunda durmadan sorulan 'ne gerek vardı ki şimdi' sorusu.ağzında bir torba kül yutmuşssun gibi bir tat.üstünde bi hasi.tir havası.nerdesin allahınbelası kanser ifadesiyle sigarayı içe çekiş.o zaman en güsel olanı bunları ergenlik sanmamdı ki o ergenlik denen şey için tanrının gerçekten iyi bir mazereti olmalı.tabi yıllar içinde bu halin "16 yaşındayım babama çok kızgınım" sendromuyla hiç bi alakası olmadığını anladım ama üstüne gitmedim.bilinçli bir şizofren gibi orda bi şeyin durduğunu görsem de görmezden geldim,
hey gidi günler.herneyse defol git depresyon seni bile çekecek durumda değilim...