Mektup

Konuşamadığımdan yazıyorum.
Çocukken de böyleydi.Yazarak hallederdim mevzuları.Aslında halledemediğimi anladığımda vakit hayli geçti.
İyiyim.Kötüyüm diyecek halim yok ya! Kötüyüm demek pahalı vitrin kravatı gibi bişey. Düşünüyorum uzun uzun.Düşünmek bir yoksulluk işi çünkü. Mağazalarda olur ya hani.Bişeye bakarlar fiyatını sorarlar denerler ederler.Sonra?
Bi düşünelim...Parayı yetirememenin halidir o düşünmek.Ve işte neyi düşünüyosan onun yoksulluğudur düşünmek.Alamayacaksın bırak.Evde bir nefes, ya da bi bakış, telefonda bir ses... Olmaz bırak.
Korkuyorum.Ama bunu yazamam bile.
Eşinin terkettiği işsiz babanın çatıda polisle imtihanıyım.
Ölü evinin dışarda bırakılan ayakkabısı.
Anlatmadığım ne çok şey var.İlk değil zamanı yakalayamamam.Ve lanet olsun ki benim suçum olmaması.Sırf bu bile beni suçlu yapıyor aslında.Biliyorum cümlelerim bölük pörçük. Pörçük diye bi kelime olduğundan bile emin değilim.Düşün bu halde yazıyorum.
Seni seviyorum.Ve evet galiba olamadığında seviyorum.Olabildiği olmadı gerçi de eğer olsaydı ne yapacağımı bilemezdim.Ne yani şimdi mutlu mu olucaz? Bu da nerden çıktı, ne haddimize derdim. Olamayan o kadar çok şey var ki? Nasıl sevgi dolu olduğumu bilsen şaşardın.Bi de derler ki Serhat suratsız derler.İtler...
Kötü bir şarkı gibi olsun bu mektup.Onca derdimizin içinde sadece birinin ortak dert olmasının acısını hatırlatsın.Bilmediğin hallerimin bolca selamı var.Hoşçakal.