Sabahattin Ali'yi onbeş yaşında okumuş olsaydım daha mı kolay olurdu acaba herşey ya da Yusuf Atılgan'ı.Yine de ille yaşamak gerekirdi şüphesiz.Hele ki benim gibi on defa aynı şey olduğunda onbirincide farklı bişey olacağını düşünen yarım akıllılar için durum değişmezdi.
Bazen insan çevresinde "ben burdayım" diyecek birini arıyor.Ben hep kendimi buluyorum.17-18 yaşındaki halimi.Belki de ordan daha ileri gitmedim.Ben arada farkediyorum değişemediğimi hala 17-18 yaşında ve fazlasıyla uman,gereksiz bişekilde uman,herşey benim hakkım şımarıklığıyla uman,çünkü herşeyi denedim diye kendi şımarıklığına dizgin vurmaya kalkan o genç adamı.
Belki sadece aşık olmalıyım,yürüyüşünü güzel bulduğum bi kıza.Kız durduğunda bitirmeliyim bu aşkı. Saçları savrulan bir kıza yöneltmeliyim tüm ilgimi.Yüreğimi avutmalıyım,çocuk avutur gibi.Çünkü bazı insanlar için 2 çok büyük bir sayı.Neyle toplarsan topla kendini iki etmiyorsun.Matematik bile yavşıyor konu sen olduğunda.Bazen damarımdaki kan duruyor sanki.Herşeyi kabullenmek ne kadar kolay. Bu da bizim çilemiz demek ki diye,sonuna kadar sürdürebilsem amenna.Ama onu da yapamıyorum.
Bu yalnızlık güzel.Yalnız olmadığı zamanlarda da aslında yine yalnız olduğunu,o an için kendini kandırdığını hatırlatıyor insana.Ve en büyük kazancım kaybettiklerim, o kadar çok şey kaybettim ki elimdeki hiçbişey kaybetme korkusuna yol açmıyor bende.O kadar çok şey kaybetme mevzusuna gelince kime sorsan aynısını kendi için söyler eminim.Benim ki çok değil sanırım,sadece kendi açımdan en önemlisi.Bir gün geldi, İyi bir şey olacağına dair inancımı kaybettim ben. Geriye de pek bişey kalmıyor zaten.Su alan bir gemide aldığı sudan daha fazlasını dışarı atmak için uğraşıyorum.Geminin bir daha yüzmeyeceğini bile bile.Niye vazgeçmiyorum? O kadar çok zamandır uğraşıyorum ki o tüm emeğe yazık olmasın diye.Boyumca oğlum yerine salonda beşbin kitabım olacak.Tansiyon hapını ihmal etme diye söyleneceğim bi kadın yerine pencere kenarına dizilmiş menekşeler.Niye yaşadığım ne işe yaradığım hep bir muamma olarak kalıcak benim için.Hayatın beni getirdiği yer kupkuru bir bencillik.İnandığım bir tanrı yok.Ülkede ne olmuş umrumda değil.Hayatımda hiçbişey olmamasına şaşmamak gerek,tüm sıradışılıkları katsak bile benim hayatımda bişey olması mümkün değil.
Bu yalnızlık güzel.Yalnız olmadığı zamanlarda da aslında yine yalnız olduğunu,o an için kendini kandırdığını hatırlatıyor insana.Ve en büyük kazancım kaybettiklerim, o kadar çok şey kaybettim ki elimdeki hiçbişey kaybetme korkusuna yol açmıyor bende.O kadar çok şey kaybetme mevzusuna gelince kime sorsan aynısını kendi için söyler eminim.Benim ki çok değil sanırım,sadece kendi açımdan en önemlisi.Bir gün geldi, İyi bir şey olacağına dair inancımı kaybettim ben. Geriye de pek bişey kalmıyor zaten.Su alan bir gemide aldığı sudan daha fazlasını dışarı atmak için uğraşıyorum.Geminin bir daha yüzmeyeceğini bile bile.Niye vazgeçmiyorum? O kadar çok zamandır uğraşıyorum ki o tüm emeğe yazık olmasın diye.Boyumca oğlum yerine salonda beşbin kitabım olacak.Tansiyon hapını ihmal etme diye söyleneceğim bi kadın yerine pencere kenarına dizilmiş menekşeler.Niye yaşadığım ne işe yaradığım hep bir muamma olarak kalıcak benim için.Hayatın beni getirdiği yer kupkuru bir bencillik.İnandığım bir tanrı yok.Ülkede ne olmuş umrumda değil.Hayatımda hiçbişey olmamasına şaşmamak gerek,tüm sıradışılıkları katsak bile benim hayatımda bişey olması mümkün değil.
3 kişi karşıladı;:
çok beklettin ama değdi hafız yaa yine tek yazıyla bi çok kişiyi vurmuşsun..
yürüyüşü de, saçı de, gözü de kaşı de aşık ol bence.. bırak tansiyon hapını unutacak kadını gözüm..senin tansiyonunla uğraşcaz sonra.
U(YKSZ)
mustafa arslan:kendimi vururum ben başkasında gözüm yok.
uykusuz:tansiyon hastası olsan bunların hiçbiri olmayacaktı :P
Yorum Gönder