Düzlem

                     

Bu benim en sevdiğim film,bir film "çekmek" isteseydim bunu seçerdim.Ondan sonra izlediğim her filmde bi eksik yan oldu.En sevdiğim kitap başka bi yazının konusu olsun ama sonuçta ondan sonra okuduğum her kitap biraz eksik.Sonra bir gün geldi.(Herkes gibi benim de) Hayatımın istediğim gibi geçmeyeceğini anladığım bir gün geldi.Ben de sadece bir günün hayalini kurmaya başladım.Bir gün gerçekten güzel geçecekti ve ben kalan günlerimin o günün yanına yaklaşamayacağını bilecektim.Ertesi gün ölmeye hazır olurdum.Serhat bilmemne, güzel bir gün geçirdi,bilmemkimi çok sevdi,rakıdan başka bişey içmezdi, tanrıyla hiç geçinemedi vs. vs. Sade ama tadında bir özgeçmiş.

O zamanlar bana böyle bir gün'ü düşündüren yaşama arzusuydu sanırım.Yıllar geçtikçe umut oldu, umutsuzluk oldu,kuru bir inat haline geldi.Vesselam o gün gelmedi.

Babama beni bu okuldan al dediğim zamanı hatırlıyorum. Almadı.Sonra bir gün geldi alıcam seni bu okuldan diye söylenmeye başladı. Erkeksen alsana dedim ben de. Okumamaya devam ettim.Sonra bir gün karşımda bir tren belirdi ya da ben bi trenin karşısında... Atlayıp gitmem gerektiğini söyledi insanlar.Oysa ben bir önceki gün gidememiştim.Gitmedim ben de sabaha kadar oturup giden her treni seyrettim. Zihnimin zamanına geç kalan herşey anlamını yitiriyordu.Hangi şartta olursam olayım bu inat dolu kibrimden vazgeçmedim.Hayat kanlı canlı bir insandı sanki; benim istediğim zaman, benim istediğim şekilde olmazsa onun istediği şekilde de olmamalıydı.Kimin ne istediği anlamını yitirdi sonra karşıma çıkan her şey -ilginç bi şekilde yapsam da yapmasam da benim istemediğimdi.

Sonra bugün ben merdivenlerde oturuyordum.Taşrada akşamüzeriydi, büyükadada saatin kaç olduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu.Biraz ilerde esnaflığı küçük,adamlığı daha da küçük biri dükkanının camını siliyordu.Bir ay boyunca sabah 04.00 akşam 20.00 arası ağzına bişey almazsa cennete gideceğine inanan biri durmadan söyleniyordu.Haksız da sayılmazdı tanıdığım kadarıyla tanrı bu tür şeyleri yapanları cennete alabilecek türden bir varlıktı.Bu tür şeyleri yapanların,bu tür şeyleri yaparken kimlerin hayatını cehenneme çevirdiğiyle ilgilenmezdi.Yakınlarımda bir çocuk ağlıyordu,gerçekten çok ağlıyordu. Orospunun çocuğu anasından taze çıkmış gibi ağlıyordu.Benim kalkıp gitmem lazımdı.Arkama bile bakmadan,kovulduğumda ödeyeceğim tazminatı umursamadan gitmem lazımdı, ödemem gereken kredileri düşünmeden gitmem lazımdı.Oysa ben kaldım öylece.Tek düşünebildiğim şey o sıfatın hakkını veren bir günün asla gelmeyeceğiydi.Bugün benim öyle bir güne hakkım olmadığını anlamama yaradı.Belki bi zaman dilimi daha kalmıştır, hayatı da beni de aynı memnuniyet paydasında buluşturacak.