Kapı,kilit,anahtar

Kimilerinin kaderi alnına yazılır.Birazcık uğraşla esastan değişebilir hayatı.Kimilerinin kaderi ise alnına kazınır.Uğraşır,uğraşır.Hiçbir şey değişmez.Öyle bir umutsuzluk çöker ki içine bu öyle bir ızdıraptır ki o umutsuz çaba daha bir yoğunlaşır.Herkes kesmiştir umudunu o hayattan.Herkes yapma der,bırak dağınık kalsın.O herkese aldırmaz,kendine bile.Vurmaya devam eder.Bir yerde açılacaktır kapılar,kırılacaktır süngüler.Kırılabilir olduğundan değil, kırılması gerektiğinden…

Sonra anlar o da gerçeği.Bu anlama sürecidir en korkuncu zaten.Herkese rağmen girişilen o işlerde,en kahpecesi o an’dır.Yenildiğini kabul ettiğin an.Oturup ağladığın an.Sonrası daha umarsızdır belki.Hiçbir işe kalkmaz elin kolun.Zaman durur,hep aynı günü yaşamaya başlar insan.
Kimileri kolay pes ettiğini düşünür,kimileri zaten boş bir çabaydı diye.Acılardan türküler düşer yüreğine,koca bir hiçlik.İçinde koca bir dünya varken,dışarıdaki dünyanın içinde kaybolur gidersin.Artık avunmalar biter,biter umutlar.Ölmek.Bir kez gerçekten ölene kadar,kaç kez ölür insan. Kaç kez ölüme yürüyebilir.Her terkediş bir vazgeçiştir doğru.Son vazgeçişin kendindendir. Hepsi bu işte.Bu kadar.Artık sen de herkes gibisin,herkes sen gibi.
Beş yaşında öksüz,onaltısında yetim kalan.Herşeyi tek başına yapan.Tek başına çalışan,tek başına okuyan.Hep kavga veren,vermek zorunda kalan.Kankardeşim.İnadına yaşadı,inadına savaştı.Yedinci olduğu sınavın,mülakatında verdiği kavgalar yüzünden elendi gitti.Kimse o kavgaları neden yaptığını sormadı.Sütannesi olan,yazlıkta kızlara dondurma ısmarlayarak büyüyen,kolejli,torpilli zibidelere de sövmedi.Kendine sövdü,içindeki inanca sövdü. Şimdi hızla ve yine inadına herkes gibi olma yolunda koşaradım ilerliyor.Durduramıyorum.