GodSyndrome

Beynimin içindeki ses sussa.
Sanırım hayatımda gerçekten istediğim tek şey bu.Pek çokları için bazen katlanılmaz oluyorum,o bazen ise beynimin içindeki sesi onlara da duyurduğum zamanlarda ortaya çıkıyor.Ve ne yazık ki benim içimde hapsolması gereken şeye prangalı olan benim.
Askerde ben uygun adım yürüyemedim Jeremy.239 kişinin ayakları birbiriyle uyumluydu oysa.İmreniyordum. Askerliği hiç sevmedim,önemsemedim zaten ama o kısımla ilgili değil anlattığım.Sadece herkesin çok kolay yapabildiği şeyleri yapamamak.Bırak yapmayı onun o kadar kolay olabilmesini bile anlayamamak... önceden önemsemezdim bunu.İnsanlarla pek işim olmayacağını düşünüyordum nedense.Ve tabii ki hiçbir planım gibi bu da gerçekleşmedi.Onlar gibi olamadığım insanlar arasında olmakla geçti hayatım.Ne onlar gibi olabildim ne oradan çıkabildim.Belki hani benim gibi insanlarla bir arada olabilseydim bu kadar konuşmazdı beynim.
Bazen nefes almak istiyor canım.Bir insan,bir yer,bir kitap,bir alışkanlık... Beynimdeki sesi susturacak herhangi birşey ama yok.Ben belli etmeyen insanlardan değilim Jeremy.Sinirliyken gülümseyemem mesela, birisini önemsemiyorsam adam bana baktığı anda bunu anlar.Ve farkındayım artık sıkıldı etrafımdaki insanlar. Ya onların arasına katılmalıyım ya da onlardan tamamen uzaklaşmalıyım.Oysa ne öyle bi yeteneğim var ne de herhangi bir irade.
Yaşamıyorum Jeremy,buna kesinlikle eminim.Ben yaşar gibi yapıyorum,etrafımdaki herkes yaşıyormuşum gibi davranıyor ve sadece benim midem bulanıyor.
Tabi güzel şeyler olmuyor da değil.Maaşıma bugün 78 lira zam yapıldı.Düşüncesene Jeremy bir 70'lik rakı 2 paket sigara yapar.Ayda bir gün fazladan kafayı bulabilirim -ki bunun dışında yapabileceğim hiçbirşey yok zaten.