-tı

Beni belki de en çok okuduklarım yıpratıyor.Senin söyleyemediğini bir başkası söylüyor,çok da güzel söylüyor.O kadar haklı ki beynin durmadan tekrar ediyor.Her sabah işe duam haline gelmiş aynı sözcüklerle giriyorum mesela "kendimi bana hiçbirşey kazandırmayan insanlar için harcamaktan tiksiniyorum"  ama yapacak da bişey yok işte.Akşam eve de benzer sözcüklerle giriyorum "üç kuruşluk sığınaklarından başka,aptalca sabrından başka,seni her seferinde çıkış noktana döndüren bir dönemeçten başka yardıma çağıracağın birşey yok" Yok kelimesinin yetmişiki halini bilecek kadar yok.Bazen aslında hayatımda hiç olmaması gereken insanları var etmek istiyorum.İçimdeki ses bas bas bağırıyor; "iyi oldukları zaman bile tiksinmesini bil,çünkü en çok bu zamanda kötü olurlar" ama yapamıyorum.Ve ne acınası, insanlar beni sever en çok da, beni yok eden şeyleri sırtımda taşıdığım için sever.Bırak o zaman demeyin.Hamal misali değil, kambur misali yükler vardır bazılarının sırtında.