Veresiye Defteri

15 yaş mektuplarım oracıkta duruyor işte.Nerde diye sorma,saklıyorum yerini kendimden.
Senin de yerini biliyorum aslında.Gel desen gelmem,gelme diyeceğini bildiğimdendir belki...
Odasını adası yapmış bir çocukken,gözlerinden şehirler kurdum.
Beş,boş mezar var yüreğimde hepsi bir öncekinden daha derin.
Gömüp gömüp çıkardığım zombim.
Pamuk şekerlerimi verdim sana,salıncaklar kurdum.Saklanamadım saklanbaçlarda hep bul istedim.Dönme dolabın tepesinde dünya benim derken; bunu gözlerime bakıp söylemeni istedim.Tuzu senle tattım ben,şarabı senle.

Dünyayı bırakıp sana kaçtım ben.Terkedişlerim,vazgeçişlerim,bırakıp kaçışlarım hep senin içindi.Anlamadın.Ben adını sakladım,sen yüzümü unuttun.

Oysa herkes için ne kolay diye,herkes gibi oldum ben.Yetmedi herkes oldum.Elimi tutan bir el olmadığı içindi yaktığım onca sigara,onca huysuzluk sen gittin diye.

Vazgeçtim.Bir gece,ağır aksak bi trende vazgeçtim.Islığımla sevdiğin şarkıları söylemekten, parfümünü koklamaktan,kızıma anlatacağım masalları okumaktan geçtim.

Yetmedi.
Bir tebessümle kazandığım kasıklardan cüzzam kaptım.İyiniyetlerimi kurşuna dizdim. Tanrı kadar sabırlı olamadım.Kendi mahşerimi kurdum,umursamaz yüzlerde.Senin çözdüğün kuşakla astım kendimi.

Eğer herşey bittiğinde bi yerde yazılı bişey kalıcaksa...Sen,ben,doğmamış hicran,olmayan bahçemize dikemediğimiz nar ağaçları,iğdelerin gölgesinde gözlerinin parıltısı kalsın.
Şimdi isli ciğerlerim,titreyen ellerimle,belli belirsiz bi ritmle atarken kalbim.Bırak herşey unutucaklarım listesinde kalsın.
Seni anlayacak kadar ayığım şu an,tanrının beni sevmeme ihtimali olduğunu kabullenicek kadar rahat.

Çok da ferah yüreğim aslında.Tam sokaktakilerin arasına katılacakken,tam beni de alın aranıza diyecekken.Bir ses geliyor."Akşam oldu,hadi eve"
Canım top oynamak istiyo anne...

(foto)