Umarsız

Unuttum seni!Belki de kendime söylediğim en güzel yalan buydu.Belki en manalı sözler en sade olanları ya da en önce söylenenlerdir.Aşkla ilgili sevdiğim çok söz var ama en çok hak verdiğim Aristo'nun sözleridir."Aşk en tehlikeli ruh hastalığıdır" öyle ya da aşk öyle değil sadece ben acınacak haldeyim.Biliyorum sevdiceğim,bu sevmekle ilgili değil.Bu sevilmekle ilgili değil.Bu bir takıntı,beynimdeki koca bir çivi. Bakıyorum,herkese uzun uzun bakıyorum.Senden bir şey arıyorum.Sana benzeyen bir şey.Ama bulamıyorum.Ben ki gölgenden tanırdım seni,gölgeni bile ezbere bilirdim.
İçkiyi azalttım,niye bilmiyorum.Fırlamanın teki oldum.Lafebesi hatta.Komik değil mi?Bazen ben bile inanamıyorum kendime.İdeallerim yok artık.Sen olmadıktan sonra neye yarar ki zaten. Amaçsız hareket etmezdim ben önceden.Hala herşey için bir 'neden' arıyorum.Ama artık bulamıyorum.O şiirdeki gibi Sen olmadıktan sonra ha Ankara ha Çemişgezek.Doğru ne farkeder. En çok söylediğim laf bu,ne farkeder.Sensiz bir hayatta hiçbir seçim diğerinden daha iyi ya da kötü değil.
Böyle konuşmayı seviyorum.Gerçekten değer verilecek bir insanmışsın gibi.Hala seni aklamaya uğraşıyor yüreğim.Ama artık anlamı yok.Sen beni düşünüyor musun acaba?Uzun uzadıya düşünmezsin de hiç hatırına geliyor mu acaba?11 yıldan bir tek an,gözlerinin önüne geliyor mu? Hiç sanmam.
En çok koyan da ne biliyor musun?Kimse kahveyi senin gibi yapamıyor,her kahve içişim de aklımdasın.En çok da bu yüzden rakıya koşuyorum zaten.Senin bir başkasına kahve yaptığını düşünmeye dayanamıyorum.