Posa

Senden kurtulduğumu günde elli kez tekrar ediyorum.Bitiş değil,kurtuluş bu.Ama hala sana yazıyorum.Canımı yakan herşeyi,"sen" yaptım.Boşa giden emeklersin sen,yalan yere kurulan hayaller,yitip giden seneler,duyduğum yalanlar,sırtımdaki bıçaklar'sın sen.O yüzden,sadece sana yazmıyorum.Beni yıkan herşeye yazıyorum.Belki de adam gibi bitmediğindendir.Aslında veda edebilmek bile büyük şans.Yine de söylenecek son bir söz kalıyor işte.Hep bir son söz oluyor.
Sınırsız olan aşk mı,yoksa aptallık mı bilmiyorum.İnandığım onca yalan geliyor aklıma ama biliyorum ki ben onları duymadım bile.Ben bir bakışa inandım.Hepsi o.
O bir çift göz için,yandım.Yanmaktan mutlu olarak.Yanmayı bir halt sanarak.Gerçekten doğru söyleyeceğini bilsem.Bir kerecik bir sözü doğru söyleyebilsen.Sorardım sana.Eline ne geçti?diye. Gözümün önündeki buğuydun sen.Ben kendimi bulutların üzerindeyim sanıyordum.Sonra bitti büyü.Buğular gözyaşına,bulutlar uçurumlara dönüştü.Bir şarkı kaldı aklımda,çok sevdiğim ama artık dinlemekten kaçtığım.Bir de dörtlük;

Beni koyup giden,cefacı dilber,
Koyduğun yerlerde duramıyorum.
Beni de alsaydın n'olur beraber,
Sırrımı kimseye veremiyorum.

Merhametim gitti senle cancağızım.Artık,kimseye acımıyorum.Biten hiçbirşeyi uzatmıyorum. Artık sözlerim daha net,artık ufacık bir yara almamak için başkalarını öldürmeye razıyım.Bir bebeğe bakmakla,duvara bakmak aynı şey artık.Başkalarından duyuyorum,baharın geldiğini. Artık çiçek kokusu almıyorum.Biliyorum ki bir daha düşmem,ruhumu kimseye meze etmem. Kimselere yüreğimi açmam.Senden geriye bu kaldı,sabit bir bakış,bilenmiş bir yürek. Düzelir miyim bilmiyorum.Ama artık seni sevmiyorum.