DAYIMA...

Hiçbir şeyden korkmazdın.Korkmak için bile korkuyu öğrenmek gerekti ki sana kimse bunu öğretememişti.En afillisiydin memleketin.Kavga etmeyi senden öğrenmiştim.Niçin rakı içilmesini ve nasıl içilmesi gerektiğini de sen öğretmiştin bana.Senin kendi doğruların vardı.Kimseye kendi doğrusu bu kadar yakışmazdı.Haksızlık görüp de sustuğun olmadı hiç.Ben hiç o kadar cesur olamadım ama.Özentiden geçilmezdi memlekette;itinden,kopuğundan geçilmezdi.Şimdilerde delikanlı denilen şey bile bozardı seni.Başka bir adamdın sen.
Lösemisin dediklerinde,suratın asılmadı.Hastaneye yatman 45 gün sürdüğünde karalar bağlamadın.Benden almamı istedikleri ilacın ne işe yaradığını yine bana sorarlardı mesleğini sorsan utanmadan doktorum derlerdi.O kadar çok puşt görmüşdün ki,o puştlara aldırmadın bile. Uğruna bıçak yediğin adamlar,halini hatrını sormadı belki ama sen hiçbirine sövmedin.Önünde bir leğen, kan kusarken "Allahım niye ben" diye sormadın.Dua bile etmedin, ölümden de korkmadın.Hiç kaçtığını görmedim ki ben senin.
Zorla doktor yapmışsın gibi somurtup duran,bir egoya sahip olmak için tus sonucunu bekleyen, kızılayın yerini bilmeyen garibanları azarlayarak mutlu olan,o müsvettelerin seni öldürmesi 50 gün sürdü.

Bak bir sene olmuş işte.Ben seni bu kadar sevdiğimi bilmezdim ki dayı.Hem 40'ında ölmezdi ki insan.Devirdiğim şişenin bir kadehi illaki sensin ama, Ali Seven'ler,Kamuran Akkorlar,Esengül'ler sensin.Özledim dayı,çok özledim.