V

Sanırım bu sana son mektubum Kemalettin.
Bilirsin bende hep bolca kibir oldu.Kibir ve aptallık birbirine uyum sağlayamadığından biraz mazoşizm'le yapıştırmak gerekti ikisini.Ne kadarına dayanabileceğimi görmek istedim. Bilirsin yaşamak hep galip gelmek zorundadır.Artık biliyorum ki sebep ister aptallığım ister korkaklığım ister şanssızlığım olsun değişmeyecek; haliyle karşılaşacağım sonuçlar da.

İçimde beni ayakta tutan iskelenin parçaları birer birer eksildi.Ve ben göremedim, görsem de yapılabilecek pek bir şey yoktu zaten.Ne kadarına dayanabileceğimi görmek için yürüdüğüm yol bitmeyecek ve ben artık nerede durmam gerektiğini biliyorum.Hala zor, ama kaç adım kaldığını bilince kolaylaşır belki.

Sana bahsetmeden olmaz, geçen işyerinin önüne park etmiş kamyonun çamurluğunda "hakettiğin yerdesin" yazıyordu.Kendime baktım.Hakettiğim yerdeydim.Önüme çıkan tek kapıdan geçmiştim. O kısmıyla sorunum yoktu.Hakkımın tek bir kapı olmasına içerlemiştim.Fazla içerliyor olmam hep sorun oldu.Fazla düşünmek, fazla önemsemek, ve önemsememin gerektiği söylenen konularda hep üşenmek.

Geçen bir yerlerde duydum.Sen de bil istedim.Hayatın sırrı diyordu "ne zaman gideceğini bilmektir"
Şehirlerden,dostluklara ya da ilişkilere... herşeye uygulayabilirsin.Mektubu yazma amacım da oydu sanırım.Benim artık "kendimden" gitmem gerekli.Şaka şaka bunu yapalı çok oldu.Sadece artık kendimi geri alamayacağımı kabullenmeliyim.

Bilirsin bitirmek konusunda iyi değilimdir.Ama sanırım öğreniyorum.
Vesselam.
Kendine iyi bak müdür,selametlerimle.
İmza
godsy neşesikeder.
22mart2015