GodSyndrome

Okuyorum,olmuyor. Yazıyorum olmuyor. Anlatabileceğime dair inancımı yitirdim çoktan. İçiyorum kesmiyor. Gündüz'lere katlanmak bu kadar zor olmasa, geceler daha kolay geçebilirdi.Gün geçtikçe ihtimaller azalıyor. Nazan Öncel çalıyor radyoda "gidelim buralardan,dayanamıyorum" -belki bu yazı sırf bu şarkı yüzünden yazılmıştır- Dayanamıyorum diye bişey olmadığını biliyorum.Bilmenin yetmediğini uzun zamandır biliyorum. Bir mucize lazım bana,lakin mucizelere inanmıyorum.Bir kanser rahatlatırdı beni belki, şöyle üç ayda  kesip atıcak kısa yollusundan,üç yıldır grip bile olmuyorum.Eski günler geliyor aklıma,taa çocukluğum.Mum ışığı, ilhan irem,"peki böyle nolucak" sorusu...Sorular hala aynı üstüne bi yetmişlik eklendi, işin içinden çıkamıyorum. Sahi ben artık neyi yapabiliyorum?
Bi takım elbiseden ibaretim,asgari ücretten halliceyim,ankaramda turistim artık,sevdiğim kadını ellere verin. Peki ben niye yaşıyorum.Ciddi sorudur bu hafız,bi meyve bıçağıyla gırtlağımı deşmekten alıkoyan beni, ne olabilir ki?Bu kadar mı güzel yani hayat herşeye rağmen,hayır inanmıyorum.
Ankara metrosunda düşündüm tüm bunları.Acilen 0 negatif kana ihtiyaç vardı.Hastalara gıpta ettim.Kendimi anons ettirmek istedim.Yaşayamayan bi adam için acilen bişeye ihtiyaç var!Lakin o şeyin ne olduğunu bilmiyoruz! Teravih sonrası hacıbayramda lokum dağıtan adamların bakışlarından istediği söylenebilir,allah kerim diyen dilenciye gıpta ettiği şehir efsanesidir,bişeyi eksiktir ama tamamlayamaz,bişeyi fazladır çıkarıp atamaz.Herşey eski bir soruya aittir. "peki nolcak böyle"
İnan sormaktan yoruldum,kendimin çapraz sorgularında vazgeçtim bir cevap aramaktan.Lakin her gece rakıysa,şarapsa,tekilaysa neyse yanımdaki artık kadehin üstüne uzanıveriyor.Peki şimdi nolcak.Olacak bişey kalmadı demekten yoruldum.